G V Mavalankar writes about Sardar Patel as a lawyer:
His conduct of his cases always exhibited thorough mastery of facts, a proper and correct estimate of the opponent’s case and line of attack and his carefully planned defence and attack. But the one great quality which struck everybody and made him the object of admiration was his fearlessness and the bluntness with which he would deal with the court in which he was appearing. He would never allow the judge to outstep, even in the least, the limits of courtesy nor would he allow or tolerate any unfair, unjust or improper leaning on the part of the court in favour of the police or the prosecution. It is difficult, at this day, for people to realise what this meant in 1913-14, when people and the bar carried notions different from now about respect and courtesy for authority. These notions of courtesy and respect almost savoured of flattery and servility. Vallabhbhai was far above this and never minced matters, for fear of losing practice before a particular judge, if he happened to criticise or expose the idiosyncrasies of a judge. He was thus a great protector of the self-respect as well as the convenience of the bar and the public
I need not multiply instances of Vallabhbhai’s courage and fearlessness in the course of his legal practice. It is this quality and the training he had in the legal profession that is, to my mind, the basis of his success in later political life.
જી. વી. માવળંકર સરદાર પટેલ વિશે લખે છે :
તેમના કેસોના તેમના આચરણમાં હંમેશાં હકીકતો પર સંપૂર્ણ પ્રભુત્વ, વિરોધીના કેસ અને હુમલાની લાઇન અને તેના કાળજીપૂર્વક આયોજિત સંરક્ષણ અને હુમલાનો યોગ્ય અને સાચો અંદાજ દર્શાવવામાં આવ્યો હતો. પરંતુ એક મહાન ગુણ જે દરેકને સ્પર્શી ગયો અને તેને પ્રશંસાનો વિષય બનાવ્યો તે તેની નિર્ભયતા અને તે જે અદાલતમાં હાજર થઈ રહ્યો હતો તેની સાથે તે જે નિખાલસતાથી વ્યવહાર કરશે તે હતી. તે ક્યારેય પણ ન્યાયાધીશને સૌજન્યની મર્યાદાથી આગળ વધવા દેશે નહીં અથવા પોલીસ અથવા ફરિયાદીની તરફેણમાં કોર્ટના પક્ષે કોઈ પણ અન્યાયી, અન્યાયી અથવા અયોગ્ય વલણને મંજૂરી આપશે નહીં અથવા સહન કરશે નહીં. ૧૯૧૩-૧૪માં જ્યારે લોકો અને બાર સત્તા માટે આદર અને સૌજન્ય વિશે અત્યારથી જુદા જુદા ખ્યાલો ધરાવતા હતા ત્યારે આનો અર્થ શું થાય છે તે સમજવું આ દિવસે લોકો માટે મુશ્કેલ છે. સૌજન્ય અને આદરની આ કલ્પનાઓ લગભગ ખુશામત અને ગુલામીનો સ્વાદ લે છે. વલ્લભભાઈ આનાથી ઘણા ઉપર હતા અને જો તેઓ કોઈ ન્યાયાધીશની મૂર્ખતાઓની ટીકા કરે અથવા ઉજાગર કરે તો કોઈ ચોક્કસ ન્યાયાધીશ સમક્ષ પ્રેક્ટિસ ગુમાવી દેવાના ડરથી, તેઓ ક્યારેય બાબતોને ધ્યાનમાં લેતા ન હતા. આમ તે સ્વાભિમાન તેમજ બાર અને જનતાની સગવડતાના મહાન રક્ષક હતા
વલ્લભભાઈની હિંમત અને નીડરતાના દાખલાઓને તેમની કાનૂની પ્રેક્ટિસ દરમિયાન મારે ગુણાકાર કરવાની જરૂર નથી. આ ગુણ અને કાનૂની વ્યવસાયમાં તેમને મળેલી તાલીમ જ છે, જે મારા મતે, પછીના રાજકીય જીવનમાં તેમની સફળતા નો પાયો છે.
No comments
Post a Comment